پیشینه ی راه اندازی مراکز داده در ایران و دیگر کشورها
پیش از این در کشور ما، استفاده از اینترنت به دلیل خط فرمانی و ساختار غیرگرافیکی محیط آن، به سادگی امکانپذیر نبود و بعلاوه مردم نیز تمایل چندانی به آن نداشتند. این روند در سال ۱۹۹۳ با ایجاد مفهوم وب در اینترنت تغییر کرد و از آن سال به بعد روز به روز بر تعداد کاربران افزوده شد. کاربران به تدریج اطلاعات و مستندات بسیاری را از طریق فضای اینترنت با یکدیگر به اشتراک گذاشتند و این روند تا آنجا پیش رفت که خطوط اینترنتی پیشین و سرورهای موجود، قدرت جوابگویی به خیل عظیم کاربران را نداشتند.
همین وضعیت بودکه مقدماتِ ایجاد و راهاندازی مراکز داده را به وجود آورد. برای مثال شرکتهای تجاری نیازمند سرورهایی بودند که قابلیت انتقال اطلاعات به مشتریان و کاربران را داشته باشند و این کار را با سرعت بالا و به آسانی انجام دهند. بدیهی است امکان اینکه هر شرکت و یا سازمان به خودی خود اقدام به راهاندازی سایتهای اینترنتی کند وجود نداشت، چرا که این کار امکانات وسیعی را طلب میکرد و بسیار هزینهبر بود. راهکار این معضل به نظر، پیادهسازی مراکز خاصی با عنوان دیتا سنتر یا مراکز داده بود.
ویژگیهای بالقوه مراکز داده –مثل در اختیار داشتن اتصالات پرسرعت اینترنتی، و نیز وجود سرورهای قوی و متعدد- راهاندازی سرورهای وب را برای عموم کاربران امکانپذیر میساخت. هریک از کاربران با وجود مراکز داده میتوانستند فضای محدودی از این مراکز را اجاره کرده و در این سرورها سایتهای خود را در معرض دید مخاطبان قرار دهند.
بهرهمندی از امکان مراکز داده، بسته به نیاز کاربران، قابلیت توسعهبخشی داشت و برای مثال یک کاربر میتوانست یک مرکز داده را به طور کلی برای خود اجاره کند. در اجاره ماهانه یک مرکز دیتا، پارامترهای متعددی تأثیرگذار است که از میان آنها میتوان به سرعت CPU، میزان حافظه RAM، ابعاد هارد دیسک، ترافیک ماهانه مورد نیاز، سیستم عامل سرور و نیز سابقهی مرکز داده اشاره کرد